13 فوریه 2023 - در مروری بر انتشارات علمی موجود در زمینه ی تاثیر ورزش بر سلامت افراد مبتلا به دیابت نوع 1، که نتیجه ی آن در مقاله ای در مجله کانادایی دیابت منتشر شده است، دانشمندان کاربرد و اهمیت کاهش رفتارهای بی تحرکی در بازه های زمانی مکرر را در مدیریت دیابت نوع 1 مورد بحث قرار دادند.

رفتار بی تحرکی به هر رفتاری در طول بیداری اشاره دارد که در طی آن سوزاندن انرژی توسط بدن بسیار پایین باشد. شیوع رفتارهای بی تحرکی در سطح جهانی در حال افزایش است. به عنوان مثال، در کشورهای غربی، اکثر افراد حدود 50 درصد از ساعات بیداری خود را با صرف سطوح پایین انرژی سپری می کنند.

بی تحرکی می تواند خطر ابتلا به بیماری های قلبی متابولیک مختلف از جمله دیابت و چاقی را افزایش دهد. در حالی که مشخص شده است که نشستن طولانی مدت مدیریت دیابت را بدتر می کند، فعالیت بدنی منظم فواید زیادی برای سلامتی بیماران دیابتی دارد.

مطالعات نشان داده‌اند که قطع دوره‌های طولانی نشستن با فعالیت‌های کوتاه و مکرر باعث بهبود کنترل قند خون و کاهش خطرات قلبی متابولیکی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می‌شود. با این حال، اطلاعات کافی در مورد تأثیر کاهش بی تحرکی بر سلامتی بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 در دسترس نیست.

وقفه در نشستن و تنظیم قند خون

شواهد رو به رشد نشان می دهد که قطع نشستن طولانی مدت 7 ساعته با دوره های کوتاه فعالیت های بدنی کم شدت (3 دقیقه فعالیت در هر 30 دقیقه) به طور قابل توجهی سطح قند خون 22 ساعته، از جمله هایپرگلایسمی شبانه، را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 کاهش می دهد، همچنین صبح روز بعد، سطح قند خون تحت کنترل باقی می ماند.

مشخص شده است که قطع نشستن طولانی مدت با 3 دقیقه پیاده روی هر 15 دقیقه، باعث بهبود قند خون ناشتا و جلوگیری از پدیده ی داون(dawn phenomenon) می شود. این اثرات به ویژه برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 حیاتی است زیرا پدیده ی داون در بین آنها بسیار شایع است.

پدیده ی داون به افزایش سطح قند خون در اوایل صبح اشاره دارد. در بیماران دیابت نوع 1، این پدیده اغلب تا بعد از صبحانه ادامه می یابد. القای ترشح هورمون رشد در شب به عنوان عامل ایجاد پدیده داون شناخته شده است. مشخص شده است که ورزش هوازی صبح زود قبل از صبحانه، پدیده داون را محدود می کند.

در رابطه با مدیریت قند خون در زمان صرف غذا، مطالعات نشان داده است که قطع نشستن طولانی مدت با فعالیت های کوتاه و کم شدت به بهبود سطح قند خون بعد از صبحانه و ناهار (post-prandial) در بیماران دیابتی نوع 2، کمک می کند.

مطالعاتی که اشکال مختلف فعالیت بدنی را بررسی کرده اند، نتایج قطعی ارائه نداده اند. در حالی که برخی از مطالعات فعالیت بدنی مداوم را به عنوان مؤثرترین مداخله برای کنترل قند خون نشان می‌دهند، برخی ادعا می‌کنند که فعالیت های کوتاه مدت در فواصل زمانی بطور مکرر، قند خون را بهتر از فعالیت‌های مداوم در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مدیریت می‌کند.

در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، ورزش طولانی مدت می تواند باعث افزایش گذرایی در سطح قند خون شود که اثرات منفی زیادی بر سلامتی دارد. با این حال، کاهش پاسخ هورمون گلوکاگون با تعدیل انواع ورزش می تواند منجر به هیپوگلایسمی (کاهش سطح قندخون) شود.

مطالعات نشان داده است که در بیماران دیابتی نوع 1، هیپوگلایسمی ناشی از ورزش با کاهش انسولین سریع الاثر قبل و بعد از ورزش قابل پیشگیری است. این استراتژی موثر است و هیچ گونه عدم تعادل هورمونی ایجاد نمی کند.

قطع نشستن و خطر بیماریهای قلبی عروقی

علاوه بر کنترل سطح قند خون، قطع نشستن طولانی مدت باعث بهبود سلامت قلبی عروقی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می شود. مطالعات نشان داده اند که در بیماران چاق یا دارای اضافه وزن مبتلا به دیابت نوع 2، بازه هایی از فعالیت بطور منظم(regular activity intervals) سبب کاهش فشار خون، کنترل تری گلیسیرید پلاسما و بهبود اجزای سندرم متابولیک می شود.

این مشاهدات نشان می دهند که فعالیت بدنی منظم در بازه های زمانی می تواند به ویژه برای بیماران دیابتی نوع 1 مفید باشد زیرا به کاهش مقاومت به انسولین و سندرم متابولیک که در بین آنها شایع است، کمک می کند.

تاثیر وقفه در نشستن بر مدیریت دیابت نوع 1

دانشمندان معتقدند که بهبود سطح قند خون در بیماران دیابتی به واسطه انجام فعالیت بدنی منظم در بازه‌های زمانی ممکن است به دلیل ترکیبی از افزایش حساسیت به انسولین و وابستگی بیشتر به مسیرهای جذب گلوکز مستقل از انسولین باشد.

مطالعات نشان داده‌اند که وقفه‌های مکرر در زمان نشستن منجر به افزایش جذب گلوکز به واسطه انقباض عضلات اسکلتی می‌شود که به نوبه خود با بهبود تحمل گلوکز بعد از غذا همراه است.

اگرچه هیچ اطلاعاتی در مورد کنترل قند خون با واسطه فعالیت بدنی با شدت کم در دیابت نوع 1 در دسترس نیست، تغییراتی در فراساختار میتوکندری و انرژی زیستی عضله اسکلتی در بزرگسالان جوان فعال مبتلا به دیابت نوع 1 ، مشاهده شده است.

دانشمندان این فرضیه را مطرح کرده اند که فعالیت بدنی با شدت کم ممکن است برای جلوگیری از نقص متابولیک عضلات اسکلتی به طور کامل کافی نباشد و برای دستیابی به بهبود قابل مقایسه در تحمل گلوکز به ورزش شدید، نیاز است.

منبع خبر:

https://www.news-medical.net/news/20230213/Type-1-diabetes-complications-may-be-improved-by-short-frequent-activity-breaks.aspx